من در سال ۱۳۷۳ در تهران به دنیا آمدم. از همان کودکی، علاقۀ شدیدی به عکاسی داشتم که با تشویق پدر و مادرم شدت هم گرفت. اولین تجربۀ من از ثبت تصویر در پنج سالگی رقم خورد. پدرم دوربینش را روی سه‌پایه گذاشت و بعد از تنظیم آن، من را پشت ویزور برد تا دکمۀ شاتر را بفشارم و اولین عکس زندگی‌ام را بگیرم. این لحظۀ آغازینی بود که عشق به عکاسی در دل من جای گرفت. مادرم هم به عکاسی علاقه‌مند بود و با دوربین یاشیکای خود تمامی لحظه‌ها و خاطره‌های کودکی خانواده‌مان را ثبت می‌کرد. من عکاسی را به‌طور خودآموز شروع کردم. عشق من به عکاسی آنالوگ من را به دنیای فیلم‌های عکاسی، چاپ و ظهور، و شیمی عکاسی کشاند. من عاشق تاریکخانه شدم. عکاسی برای من نه فقط یک هنر یا فن، بلکه یک تجربۀ حسی و بصری عمیق بود که به من امکان می‌داد تا انعکاس آنچه می‌دیدم را در یک فریم ضبط کنم. من به جریان‌های رسمی عکاسی، نمایشگاه‌ها و رقابت‌ها علاقه‌مند نیستم و بیشتر دل‌بستۀ خودِ فعالیت عکاسی و فرایند آنم. عکاسی خیابانی و مستند را دوست دارم، اما بیشتر وقتم را صرف آزمایش و اجرای ایده‌های غریب تاریکخانه‌ای کرده‌ام. من خودم را یک «نکتوفیل» می‌دانسم، کسی که از روشنایی به تاریکی تاریکخانه می‌رود تا عکس‌هایش را ظاهر کند. من در در مقطع کارشناسی در دانشگاه تهران رشتۀ اقتصاد را انتخاب کردم و به مسائل اقتصاد توسعه و اقتصاد سیاسی علاقه‌مند شدم. بعدتر در مقطع کارشناسی ارشد به دانشکدۀ مطالعات جهان دانشگاه تهران رفتم و در رشتۀ مطالعات بریتانیا، با گرایش اقتصاد سیاسی مشغول شدم. در طول این سال‌ها، هم به عکاسی پرداختم و هم در زمینه‌های مختلفی فعالیت کردم: روزنامه‌نگاری، ترجمه، تولید محتوا و چاپ و نشر، مدیریت پروژه و بسیاری از مشاغل دیگر. این تجربیات متنوع به من کمک کردند تا تجربه‌های دسته‌اولی از دنیاهایی متفاوت داشته باشم. اما در نهایت به نقطه‌ای رسیدم که هم یک عکاسِ نکتوفیلِ تاریکخانه‌ای باشم و هم در دنیای بیرون، حرفۀ دیگری داشته باشم. من به‌عنوان یک مدیر محصول در حوزۀ فناوری فعالیت می‌کنم، اما همچنان شوق مداوم خود برای عکاسی را حفظ کرده‌ام. برای من، عکاسی یک سفر بی‌پایان است که با هر عکس جدید، به دنیایی تازه می‌روم.